ท่านดินน่าเกลียดมามาฉี่ตามเสาได้ไง ไปหลังพุ่มไม้นู่น ระวังเถาหมามุ่ยล่ะ อิอิ

คุณอัมโปะรื้อบล็อกอีกแล้วหรือ อย่ารื้อจนกู่ไม่กลับเหมือนครั้งที่แล้วล่ะ ไม่รู้วันนี้จะเข้า blogspot ได้หรือเปล่า ถ้าเข้าได้จะแวะไปแอบดู

ยังอยู่หรือเปล่านี่คุณอัมโปะ

ถ้ายังอยู่ส่งสัญญาณมีชีวิตมาหน่อย

คุณอัมโปะ

เน็ตข้าพเจ้าไม่รู้เป็นไร เข้าบล็อกท่านไม่ได้มาสองอาทิตย์แล้ว ยังไงจะอู้งานแวะไปเยี่ยมก็แล้วกันเจ้าค่ะ

***

ก่อนนอนสวัสดิ์เจ้าค่ะ

หลังจากร้อนอบอ้าวมาหลายเพลา วันนี้ได้ฤกษ์สายฝนโปรยปรายเสียที

ได้ยินว่าท่านมิได้นั่งจดจ่อรอคำตอบเหมือนจิ้งหรีดรอน้ำค้างยามรุ่งอรุณข้าพเจ้าค่อยเบาใจ เนื่องจากเกรงว่าจะบางวันสังขารอาจไม่อำนวยให้นั่งตะบันหมากได้นานๆ เหมือนเมื่อก่อน

การนำสิ่งที่เราพูดคุยกันไปแปะบ้านหนอนนั้น ข้าพเจ้ายกให้เป็นหน้าที่ท่านในการเลือกสรรก็แล้วกัน คิดว่าสิ่งไหนพอเป็นน้ำจิ้มให้บ้านหนอนได้ ก็จงทำเถิด

ข้าพเจ้าเองตั้งแต่เจอมรสุมทางการงานรุมเร้า ทำให้มีเวลาเข้าบ้านหนอนน้อยลง พอตัดสินใจทำบล็อก เวลายิ่งลดน้อยลงไปอีก ได้แต่ทำตัวเลียนแบบนินจา แวบเข้าแวบออก ใช้วิชาพรางตัว สอดส่ายสายตาตามสุมทุมพุ่มไม้ แอบดูหนอนหน้าใหม่อยู่ห่างๆ

เมื่อวานอ่านความเห็นที่คุณที่คั่นหนังสือกล่าวไว้เรื่องมิตรภาพที่สัมผัสได้จากย่าหลานบานตะไท ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งพอคุณอัมโปะกล่าวย้ำถึงความประทับใจตอนแรกที่เข้ามาเจอเราสองคนคุยกันในบ้านหนอน ทำให้รู้สึกข้าพเจ้าดีใจว่าสิ่งทีเราคุยกันยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง แม้ด้านเนื้อหา สาระ อาจยังไม่ถึงพร้อม แต่คงพอช่วยบรรยากาศบ้านหนอนให้คึกคักขึ้นได้พอควร

ว่างๆ เรามาจัดคืนสู่เหย้าชาวหนอนๆ กันหน่อยไหมท่าน ประกาศแจ้งข่าวล่วงหน้า นัดวันเวลาให้พร้อม รำลึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ร่ำเมรัยกันทางหน้าจออีกสักครั้ง หรือจะอาศัยช่วงเปิดเทอมจัดงานรับน้องหนอนทางหน้าจอสวมรอยไปเลยก็ไม่เลว (ข้าพเจ้าหาเรื่องใส่ตัวอีกแล้ว)

ไปดีกว่าเจ้าค่ะ ยิ่งเขียน เดี๋ยวไอเดียยิ่งบรรเจิด เดี๋ยวได้รับมอบหมายให้เป็นแม่งานจะยุ่ง

ราตรีสวัสดิ์เจ้าค่ะ

ป.ล. เรื่องฉี่รดเสา ข้าพเจ้าไม่ลบทิ้งหรอก เก็บไว้ประจาน ฮ่า ฮ่า ทีหลังจะเขียนอะไรจะได้คิดเสียก่อน อยากดัดนิสัยคนแก่ แต่ไม่รู้จะดัดไหวหรือเปล่า ไม้แก่เขาว่าดัดยาก เอิ๊กๆๆๆ

ครึ้มฟ้าครึ้มฝนเหงื่อแตกพลั่กสวัสดิ์เจ้าค่ะ

ท่านนี่นับวันจะโม้เก่งขึ้นเรื่อยๆ ไม่เห็นใจคนชราหลังเดี้ยงแถวนี้บ้างเลย
ตอนนี้ข้าพเจ้าไม่ได้ปิ๊งปั๊งดั๋งดึ๋งเหมือนตอนเปิดเหลาชมจันทร์แล้วนะท่าน
สังขารมีแต่ทรุดโทรมลงทุกวัน เกรงว่าจะอยู่ส่งเจ้ากระรอกน้อยได้ไม่ตลอดรอดฝั่งถ้ายังทำตัวก๋ากั๋นอยู่เช่นนี้

ความรู้สึกที่ท่านบอกกล่าวมาเรื่องนิตยสารก้าวรอก้าว เป็นความรู้สึกเดียวกันกับข้าพเจ้าตอนเห็นก้าวรอก้าว ก้าวแรกเจ้าค่ะ เต็มตื้นสุดบรรยาย…

ก้าวรอก้าวสำเร็จขึ้นมาได้ ด้วยความร่วมมือจากทุกฝ่าย ทั้งกองบอกอ คอลัมน์นิสต์ และเด็กโพสท์ อ้อ! ที่ขาดเสียไม่ได้คือคนอ่าน ถ้าทำแล้วไม่มีคนอ่าน ไม่มีเสียงตอบรับ คาดว่าแค่เดินได้ก้าวสองก้าวคงนั่งแหมะอยู่กับพื้นแล้วเจ้าค่ะ

อย่างไรก็ดีคนที่ควรได้รับเครดิตมากที่สุดคือ ท่านพี่อานันท์ของเรา คนอะไรอึดจริงๆ ถ้าไม่มีพี่อานันท์เสียคน ข้าพเจ้าโบกมือบ๊าย บายไปนานแล้วเจ้าค่ะ (พี่อานันท์เลี้ยงข้าวสักมื้อสิ คนเขาอุตส่าห์ชม)

สำหรับข้าพเจ้าเองแทบไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แถมยังทำตัวโยเย จะขอลาออกสามเวลาหลังอาหาร ไม่ต้องแกล้งชมประชด เอ๊ย! เอาใจหรอกเจ้าค่ะ รู้ตัวดีหรอกน่า

นึกๆ แล้วแทบไม่น่าเชื่อว่าเราก้าวกันมาได้สิบสองก้าวแล้ว ข้าพเจ้านึกว่าจะจอดตั้งแต่ก้าวที่ ๔ ที่ ๕ เสียอีกเพราะตอนนั้นคอลัมน์นิสต์ทยอยถอนตัวทีละคนสองคน ทำเอากองบอกอนั่งกุมขมับ

ตอนนี้ทั้งเนื้อหาและรูปแบบก้าวฯ นับวันยิ่งพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ …

คอลัมน์นิสต์ชัดเจนกับแนวทางของตน เขียนได้ดีขึ้น มีข้อผิดพลาดน้อยลง
ในขณะที่ขั้นตอนสุดท้าย เด็กโพสท์ก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด ไม่มีขาดตกบกพร่อง งัดทุกกลยุทธมาใช้เพื่อให้ก้าวฯ ออกมาอย่างสมบูรณ์

เสียอยู่อย่างเดียว ในส่วนเพื่อนร่วมก้าวนี่แหละเจ้าค่ะ เพื่อนหนอนไม่ค่อยส่งงานมาร่วมสักเท่าไหร่ “ก้าวรอก้าว” เลยกลายเป็นแม่สายบัว “รอ” เก้อ รอแล้วรอเล่าอยู่นี่แหละเจ้าค่ะ ไม่บรรลุวัตถุประสงค์สักที

พูดเรื่องก้าวฯ พูดไปพูดมาเดี๋ยวกลายเป็นว่าชมกันเอง คนอื่นเขาจะหมั่นไส้เอา
แต่ข้าพเจ้าก็อดเห็นด้วยกับท่านไม่ได้
ขออีกสักประโยค

อา….
..
..
พวกท่านสุดยอด! สุดยอดจริง ๆ เจ้าค่ะ

ยกน้ำชาเจ้าค่ะ

ยินดีที่ท่านกลับมาเยี่ยม

ท่านไม่แวะมาหลายวัน ทำเอาศาลาลมรินเงียบกริบ

ได้ยินข่าวว่าท่านเหนื่อย ก็อดเป็นห่วงไม่ได้
ถ้าเหนื่อยนักก็พักก่อนเถิดท่าน
เขียนไม่ออก อาจเพราะร่างกายเหนื่อยล้า
เมื่อกายล้า สมองก็มักทำงานได้ไม่เต็มที่

เรื่องหนังสือ”อุทยานชำระใจ” บอกแล้วไงเจ้าคะว่าไม่ต้องส่งคืนมาทางไปรษณีย์ เดี๋ยวข้าพเจ้าจะไปทวงถึงกระท่อม
อนุญาตให้อ่านต่ออีกสองอาทิตย์ครึ่งเอ้า! แล้วจะไปเอาคืน

เรื่องต้นฉบับก้าวฯ ถ้าท่านยังพอเขียนไหว รบกวนเขียนมาหน่อยเถิดท่าน
ทุกอย่างเมื่อมีครั้งแรก ย่อมมีครั้งสอง..
มีคนแรก ย่อมมีคนที่สอง..
ข้าพเจ้าไม่อยากให้ท่านเขียนขาดตอนไป เกรงจะติดเป็นนิสัย และพลอยระบาดสู่คอลัมน์นิสต์ท่านอื่น

ลองดูนะท่าน ส่งมาช้านิดช้าหน่อยก็ได้ไม่เป็นไร แต่ถ้าปั่นต้นฉบับไม่ไหวจริงๆ ก็คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามเหตุปัจจัย ได้แค่ไหนก็แค่นั้น

ข้าพเจ้าเองไม่เคยเขียนเรื่องอะไรยาวๆ คงแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับท่านเกี่ยวกับประสบการณ์การเขียนไม่ได้มากนัก สิ่งเดียวที่พอทำได้คงเป็นคนคอยรับฟังและลากถูกันไปตามมีตามเกิด

ข้าพเจ้าเองตอนนี้กำลังประสบปัญหาเช่นกันเจ้าค่ะ

การอัพขำขันทุกวัน ทำให้ข้าพเจ้าบังคับตนเองให้หัดแปลหนังสือได้ทุกวัน มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่ขำขันในแต่ละตอน แต่ปัญหาคือ แค่ข้าพเจ้าหาขำขันโดยการตะบี้ตะบันอ่านเพื่อเลือกเรื่องที่ถูกใจก็กินเวลาไปพอสมควร กว่าจะนั่งแปล นั่งพิมพ์ นั่งโพสท์ ข้าพเจ้าก็หมดแรงที่จะแปลงานชิ้นอื่นแล้วเจ้าค่ะ

แถมเมื่อโพสท์งานเสร็จข้าพเจ้าก็อดไม่ได้ที่จะแวะเข้าไปเคาะประตูทักทายเพื่อนๆ ตามบล็อก กินเวลาไปอีกมากโข (ใช้ low speed internet คงต้องทำใจกันหน่อย)

อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์นอกจากขำขันแล้ว งานแปลข้าพเจ้าไม่คืบหน้าเลย
ข้าพเจ้าต้องหาทางแก้ปัญหานี้ให้ตกเช่นกัน
วิธีที่คิดไว้คือ โพสท์เสร็จ คงต้องตัดใจงดเยี่ยมเพื่อนๆ ตามบล็อก และอนุญาตตัวเองให้ไปเตร็ดเตร่บ้านเพื่อนฝูงได้อาทิตย์ละครั้ง
อาจจะดูแล้งน้ำใจไปนิด แต่ถ้าต้องการฝึกฝนอย่างจริงจัง ข้าพเจ้าคงต้องใช้วิธีนี้

แต่ก็นั่นแหละเจ้าค่ะ เป้าหมายอาจเป็นสิ่งสำคัญ
ทว่าความสุขระหว่างการเดินทางและเพื่อนร่วมทางต่างหากที่สำคัญกว่า
ข้าพเจ้าคงต้องหาจุดสมดุล…
ค่อยๆ ปรับ ค่อยๆ แก้
หาจุดที่เส้น “ความสุข” และ “เป้าหมาย” มาบรรจบกัน

ถ้าท่านงมโข่ง..
ขอให้รู้ไว้ว่าข้าพเจ้ากำลังงมมหาโข่ง ฮ่า ฮ่า

คารวะอีกสักจอก
เอ้า ชน…กริ๊ก

ท่านย่า

ท่านดิน

หนอยแน่ทำเป็นยิง track หวังหลอกให้ข้าพเจ้าไปหาท่านที่กระท่อมล่ะสิ
รู้ทันหรอกน่า อิอิ

ท่านไม่รู้หรอกหรือเวลาท่านมานั่งโม้อะไรยาวๆ สหายท่านอื่นมักหายหน้าหายตาไปเพราะเกรงจะถูกน้ำลายกระเด็นใส่หน้า ข้าพเจ้าเลยตั้งใจแยกศาลาลมรินให้ท่านมานั่งโม้นอนโม้อย่างเป็นสัดส่วนจะได้ไม่ไปรบกวนใครเขา

เรื่องจังหวะในการเขียน ข้าพเจ้าขอเป็นจังหวะฟ้อนเล็บของทางภาคเหนือแล้วกันเจ้าค่ะ ท่านเคยได้ยินไหม…

“อืด….ตึ้ง อืด…..ตึ้ง”

ท่านลองหลับตาแล้วนึกภาพสาวล้านนาเกล้าผมเหน็บดอกไม้ไหว สวมเสื้อแดงนุ่งซิ่นแหล้ ที่ปลายนิ้วมีกรวยกระดาษสีทองต่อเป็นปลายนิ้ว แล้วฟ้อนนวยนาด ด้วยจังหวะเนิบช้า อืด….ตึ้ง อืด…..ตึ้ง

ข้าพเจ้าขอสเต็บนี้แล้วกันเจ้าค่ะ เพราะข้าพเจ้าโตมาด้วยจังหวะนี้จริงๆ

เรื่องคอมเม้นท์ข้าพเจ้าคงคิดแบบเดียวกับท่านปรายเจ้าค่ะ
บางบทความ กว่าคนเขียนจะคิดและเขียนออกมาได้ต้องใช้ความมุ่งมั่นตั้งใจไม่น้อย
การเขียนอะไรออกไป แต่ไม่มีเสียงสะท้อนกลับ
ข้าพเจ้าว่าความเงียบนั้นจะสะท้อนความรู้สึกอ้างว้างเข้าไปในใจผู้เขียนเจ้าค่ะ

ไม่รู้สินะ ข้าพเจ้าอาจมองในมุมมองของผู้หญิง ซึ่งคิดซับคิดซ้อนและมักคิดถึงจิตใจของผู้อื่นมากกว่าเพศชาย จึงทำให้การมองคอมเม้นท์ของเราแตกต่างกันไป

ส่วนเว็บของท่าน Fay นั้น ข้าพเจ้าไม่เคยแวะไปเยี่ยมตามที่ท่านคาดเดานั่นแหละเจ้าค่ะ

ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าท่าน Fay เอากล่องคอมเม้นท์ออกด้วยเหตุผลกลใด

การที่ท่านตีความว่าท่าน Fay ทำเว็บด้วยใจรัก โดยถือว่าความสุขอยู่ที่การได้ทำก็อาจจะถูก แต่ข้าพเจ้ากลับมองในแง่มุมอื่นที่อาจเป็นไปได้ เช่น…

– การไม่มีกล่องคอมเม้นท์หมายถึงการแคร์เสียงผู้อื่นจนไม่สามารถทำใจรับฟังหรือไม่
– หมายถึงการไม่คิดจะมีปฎิสัมพันธ์กับผู้อื่น เพราะเบื่อโลก เบื่อการพูดคุย อยากอยู่คนเดียวในโลกของตนเอง
– หมายถึงการแล้งน้ำใจกับผู้อ่าน ไม่คิดแม้แต่จะรับฟังและแบ่งปันความรู้สึก คิดแต่จะระบายออกอย่างเดียว โดยไม่สนใจผู้รับ
– ฯลฯ

ถ้าท่านยังจำได้ ตอนข้าพเจ้าตัดสินใจปิดเหลาชมจันทร์ ข้าพเจ้าเอากล่องคอมเม้นท์ออก เพื่อจะได้ไม่ต้องแวะเวียนเข้าไปดูว่าสหายจะเขียนทักท้วงอย่างไรบ้าง ไม่มีกล่องคอมเม้นท์ก็ไม่ต้องเปิดเหลาแวะเข้าไปดู เหลาชมจันทร์จึงถูกทิ้งร้างแต่นั้นเป็นต้นมา ครั้งนั้นข้าพเจ้าปิดกล่องคอมเม้นท์เพื่อตัดความหวั่นไหวลึกๆ ในใจเจ้าค่ะ ปิดเสียจะได้ไม่ต้องคอยใส่ใจกังวล

เมื่อเปิดสวนอักษรได้สักระยะ ตอนแรกข้าพเจ้าจะนำกล่องคอมเม้นท์ออกเช่นกัน เพราะตั้งใจจะอัพขำขันทุกวันโดยลบของเก่าทิ้ง แล้วโพสท์ของใหม่ทับที่เดิม ถ้าลบทิ้งโดยกล่องคอมเม้นท์ที่เพื่อนๆ บรรจงฝากรอยอักษรทิ้งไว้ถูกลบไปด้วย ข้าพเจ้าก็รู้สึกไม่ค่อยดี จึงตัดสินใจโพสท์ต่อไปเรื่อยๆ เป็นขบวนรถไฟ

แล้วทำไมข้าพเจ้าจึงไม่ทำเหมือนท่าน ที่เปิดแคร่ไม่ไผ่ให้คนมานั่งล้อมวงคุยกันได้ ไม่ต้องเขียนคอมเมนท์กระจัดกระจาย?

ข้าพเจ้าลองนึกถึงใจตนเองตอนเข้าไปอ่านบล็อกท่านเจ้าค่ะ ตอนจะเขียนคอมเม้นท์ท่านในเรื่องนั้นๆ หรือในยามอ่านกลอนท่านแล้วเกิดแรงบันดาลใจอยากเขียนกลอนตอบ กลับไม่มีที่ให้เขียน

การเข้าไปเขียนรวมกันกับคนอื่นๆ ในเรื่องที่คุยกันสัพเพเหระ
บั่นทอนอารมณ์ในการเขียนลงจริงๆ เจ้าค่ะ

นอกจากนี้การปิดกล่องคอมเม้นท์บางครั้งก็ทำให้เสียโอกาสดีๆ ไปในการรับฟังคำติ-ชมซึ่งอาจมีมาได้เป็นบางครั้ง (แม้จะเกิดขึ้นนานๆ ครั้ง แต่ก็ยังนับว่าดี)

การได้รับฟังคำติชมจากท่าน และจากสหายท่านอื่น (เช่น จากท่านแสนฯ ที่เคยตั้งคำถามจากขำขันของข้าพเจ้า) ทำให้ข้าพเจ้าได้รู้ข้อบกพร่องและนำมาพัฒนาปรับปรุงงานของตนเอง

กล่องคอมเม้นท์ของข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นคอมเม้นท์ที่มีสาระอะไรจริงจัง
แค่คำทักทายทั่วๆ ไปและรอยยิ้มเล็กๆ น้อยๆ ล้วนแล้วแต่เป็นน้ำหล่อเลี้ยงให้การเดินทางบนถนนสายนี้ไม่เงียบเหงาจนเกินไปนัก

ข้าพเจ้าไม่อาจปฎิเสธว่าทุกสิ่งล้วนมีสองด้านเสมอ…
กล่องคอมเม้นท์แม้จะช่วยให้เกิดกำลังใจ แต่ถ้าแคร์มันมากๆ ก็อาจบั่นทอนกำลังใจได้เช่นกัน

การให้ความสำคัญกับมันเกินไป อาจทำให้ไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง และหากวันใดไม่มีเสียงสะท้อนกลับ อาจทำให้เกิดความท้อแท้ หมดกำลังใจจะก้าวเดินต่อไป

คงอยู่ที่ทำอย่างไร จึงจะปรับสมดุลนั้นได้อย่างเหมาะสมและใช้ประโยชน์จากมันได้อย่างถูกจังหวะ
นี่เป็นอีกอย่างที่ข้าพเจ้าต้องเรียนรู้…
ข้าพเจ้าจึงเปิดกล่องคอมเม้นท์ เพื่อฝึกใจไม่ให้หวั่นไหวไปกับมัน
แทนที่จะปิดมัน เพื่อหนีความหวั่นไหว…

คารวะ

ท่านย่า

ป.ล. ตอนนี้ยังฝึกไปได้ไม่ถึงไหน ใจจึงหวั่นไหวเป็นที่ซู้ดดดดด

ปั่นเสร็จอย่าลืมโผล่หน้ามาทักทายด้วยนะท่าน

ข้าพเจ้าขอตัวไปมุดมุ้งเช่นกัน

หายร้อนลงบ้างหรือยังเจ้าค่ะ
นานๆ จะมีคนมาเยี่ยมศาลาลมรินเสียที
ต้องหาน้ำหาท่ามาเสริฟเสียหน่อย
ทราบว่าท่านพี่ชอบทานกาแฟ กาแฟสักแก้วแล้วกันเจ้าค่ะ
(ส่วนแอลกอฮอล์ที่นี่ไม่มีเสริฟ รบกวนไปหาเอาข้างหน้า)

สมัยก่อนตอนเปิดเหลาชมจันทร์
มีท่านดินคอยแวะเวียนยกน้ำชามาคารวะไม่ได้ขาด
จิบชากันไป นั่งเม้าท์กันไปยาวเป็นหน้าๆ
ปรากฎ… เพื่อนๆ หายหมด ปล่อยเรานั่งเม้าท์กันอยู่สองคน

เปิดสวนอักษรคราวนี้ข้าพเจ้าเลยเปิดศาลาให้เป็นเรื่องเป็นราว
ใครอยากเม้าท์ยาวๆ มาเม้าท์กันหน้านี้
จะได้ไม่ต้องคอยตามไปคุยกันที่คอมเม้นท์ขำขัน

ดีใจที่พี่อานันท์แวะเข้ามาค่ะ
แม้จะมาเพียงประโยคสองประโยค แต่ก็ซึ้งใจ
คิดถึงท่านดินเหมือนกัน หายหน้าไปเลย ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง
ถ้ายังมีชีวิตอยู่ ช่วยเข้าฝันหน่อยเถิด เจ้าประคู้ณณณณ

ทอดมันสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านดิน

หายเงียบไปแบบนี้ แสดงว่ากำลังใช้นิ้วมู่ทู่จิ้ม “ระเบียงฯ ” ออกมาให้ชื่นชม
หวังว่านิ้วคงไม่แข็ง ถึงกับกดแป้นไม่ลงนะท่าน
ห่างหายไปนานคงใช้เวลาสักพัก กว่าปลายนิ้วจะเข้าที่
แต่โม้เก่งอย่างท่าน จิ้มสักปรื้ดสองปรื้ด แป้นคงลื่นไหลดังเดิม

วันนี้ข้าพเจ้าแค่เกลางานหน้าเดียว ใช้เวลาไปเกือบชั่วโมง
สายตาเริ่มฝ้าฟาง เอ็นหลังชักตึง
เอาไว้วันไหนว่างๆ จะตะบันหมากนั่งคุยเป็นเพื่อนก็แล้วกันนะ
วันนี้ขอตัวไปนอนอ่านหนังสือก่อนล่ะ

///

น้องสาม

พี่ส่งเมล์ไปใหม่แล้วนะ หวังว่าไปรษณีย์คงไม่ทำหล่นหายกลางทาง
พี่ล่ะเบื่อแสนเบื่อเจ้าอีที ชอบมาแปลงสารของพี่อยู่เรื่อย สร้างความเดือดร้อนให้ชาวโลกจริงๆ
น่าจับคอมาจิ้มน้ำพริกนัก

รอคำตอบอยู่จ้ะ

ย่ำแย่สวัสดิ์เจ้าค่ะคุณอัมโปะ

มิน่า…หายหน้าหายตาไปเสียนาน ตอนแรกข้าพเจ้านึกว่าคุณอัมโปะเงียบไปเพื่อซุ่มเขียนรูปเสียอีก ยังนึกกังวล ใจตุ้มๆ ต่อมๆ เกรงว่าเมล์ฉบับหน้าคุณอัมโปะจะส่งรูปมาทีเดียวสิบรูป ข้าพเจ้าคงเอาเท้าก่ายขมับกลุ้มใจด้วยแต่งกลอนไม่ออก

ขอบคุณมากเจ้าค่ะที่แจ้งข่าวใส่ขวดลอยน้ำมา สงสัยขวดจะลอยผ่านมาทางคลองสาทร ดำปิ๊ดปี๋เชียว อิอิ

ตั้งแต่เมล์ฉบับนู้นนนนนที่คุณอัมโปะส่งตัวอย่างรูปมาให้ข้าพเจ้าดูหนึ่งรูป ข้าพเจ้าก็ไม่ได้ข่าวคราวคุณอัมโปะอีกเลย

ดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่เจ้าค่ะ คิดๆ อยู่เหมือนกันว่าคราวนี้เงียบหายไปนานกว่าปรกติ ว่าจะไปแจ้งความคนหายซะแล้ว

อินเทอร์เน็ตที่บ้านข้าพเจ้าก็ไม่รู้เป็นไรเหมือนกัน เข้าฮอตเมล์ไม่ได้มาหลายวันแล้ว (รู้สึก server จะมีปัญหาน่ะท่าน ของท่านก็น่าจะอาการเดียวกัน) ต้องไปอาศัยเช็คเมล์ที่ทำงาน ตอนอ่านล่ะพอไหว แต่ตอนต้องเขียนตอบ ชักเกรงใจเพื่อนร่วมงาน อู้งานนานไม่ได้ ระยะนี้คงขาดการติดต่อกับสหายท่านอื่นไปเหมือนกัน

ถ้าคุณอัมโปะจะติดต่อข้าพเจ้า เขียนข้อความแปะไว้ที่ศาลานี่ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าพเจ้าเข้ามาปัดกวาดทุกวัน (ไม่รู้มีตาแก่โรคจิตที่ไหน ชอบมาฉี่รดเสาศาลา ข้าพเจ้าต้องมาคอยไล่เจ้าค่ะ เกรงจะเป็นที่อุจาดตาของคนเดินผ่านไปผ่านมา)

ส่วนเรื่องร่ำเมรัยรำลึก เอาไว้คราวหน้าจัดอีก จะบอกล่วงหน้าก็แล้วกันเจ้าค่ะ ถ้ากำลังวังชาฟื้นคืน ค่อยว่ากันใหม่ ตอนนี้คงต้องขอพักสักระยะ ยังไม่หายเหนื่อยเลยเจ้าค่ะ คนมันแก่แล้ว ต้องเจียมสังขาร

ครั้งที่แล้วข้าพเจ้าก็ไม่นึกว่าเพื่อนหนอนจะมากันเยอะขนาดนี้ ตอนแรกก็นึกแค่ว่าคงมีแค่น้องอ้อย ท่านยางฯ กับท่านดิน ดีใจที่ท่านแวะมาดื่มด้วยหนึ่งจอก จะว่าไปมิตรภาพในบ้านหนอนก็ยังจัดอยู่ในระดับที่ใช้ได้ ไม่มากจนร้อน และไม่น้อยจนเหน็บหนาว

ว่าแต่จะติดต่อคุณอัมโปะ ต้องเขียนข้อความใส่ขวดหรือพับติดขานกพิราบส่งไปที่ใดเจ้าคะ จดหมายจึงจะถึงมือผู้รับ

แค่นี้ก่อนนะท่าน ร้อนตับแล่บ ไปเปลื้องผ้า นุ่งกระโจมอกอาบน้ำดีกว่า อุอุ

หวัดดีจ้ะนีน่า

ไม่ได้อยู่ต้อนรับก็ไม่เป็นไรจ้ะ
ข้อความไม่เน่า ไม่เสีย พี่รู้ว่าเดี๋ยวน่าก็ต้องมาอ่าน

ระยะนี้พี่คงโผล่เข้ามาที่สวนอักษรแบบนินจาเช่นกัน
เน็ตที่บ้านเข้า WP ไม่ได้อีกแล้ว
TOT บล็อกเว็บของ WP น่ะจ้ะ
กำลังคิดหาหนทางอยู่ว่าจะโพสท์เค้กบนท้องฟ้าอย่างไรดี
เอาไว้พี่แปลจบแล้ว น่าค่อยมาอ่านรวดเดียวจบก็ได้จ้ะ

ดีใจที่น้องกลับมาเขียนหนังสืออีก
แล้วจะแวะไปอ่านจ้ะ

ท้องว่างสวัสดิ์เจ้าค่ะ

กลับถึงบ้านยังไม่ทันหาข้าวหาปลาใส่ท้อง อดไม่ได้ต้องจิ้มแป้นคอมฯ เสียก่อน (พรุ่งนี้ปวดท้องอีก ค่อยว่ากัน)

ยินดีกับหนำใหม่ของท่าน เสียดายไม่ได้ไปร่วมฉลองขึ้นหนำใหม่
ไปเยี่ยมท่านคราวหน้าสงสัยหนำเก่าคงเหลือแต่ตอ (เอ…หรือว่าปลวกมันกินหมดหว่า)

ตกลงท่านย้ายไปอยู่หนำไหนเจ้าคะ ช่วยอธิบายคร่าวๆ หน่อยข้าพเจ้าจะได้พอนึกออก อย่าบอกนะว่าจ้างให้ก็ไม่บอก เพราะตั้งใจย้ายกระท่อมหนีข้าพเจ้า ฮ่า ฮ่า

เรื่องส่งต้นฉบับมาให้อ่าน ข้าพเจ้าเต็มใจช่วยอ่าน ช่วยวิจารณ์ให้เจ้าค่ะ (แต่ถ้าจะให้ดี รบกวนปริ้นท์ส่งมาให้ จะประเสริฐสุดๆ) อย่าได้เกรงอกเกรงใจ

สำหรับหนังสือของผู้ใหญ่วิบูลย์นั้น ข้าพเจ้าดีใจที่เป็นประโยชน์กับท่าน และดีใจเป็นที่สุดที่ท่านหันมาทำการเกษตรแบบยังชีพ เพราะหากท่านยังดันทุรังทำการเกษตรเพื่อการค้า คงไม่แคล้วต้องติดหล่มอยู่ในวังวนของปัญหาเดิมๆ เพราะถึงแม้ตัวสินค้าจะเปลี่ยนไป แต่ก็ต้องอิงกับกลไกตลาดและวงจรอุบาทว์เช่นเดิม

หวังว่าไปเยี่ยมท่านคราวหน้า (ถ้ามีโอกาสได้ลงใต้อีก) ข้าพเจ้าจะได้เห็นผลผลิตของท่านออกดอกออกผลสะพรั่งอยู่ในสวนเกษตรแบบผสมผสาน

อ๊ะอ้า…คราวหน้านอกจากกระถินริมรั้วแล้ว ข้าพเจ้าคงมีมะเขือ ดอกแค ถั่วฝักยาว แตงกวา ฯลฯ ไว้จิ้มน้ำพริกกะปิฝีมือท่าน

พูดแล้วชักหิว
ข้าพเจ้าขอตัวไปหาอะไรทานก่อนล่ะ
ชะแว้บบบบ

สวัสดีเจ้าค่ะท่านดิน

ขออภัยที่หายศรีษะงามๆ ไปหลายเพลา เน็ตของ ToT มีปัญหาเจ้าค่ะ ข้าพเจ้าจึงขาดการติดต่อกับโลกออนไลน์ไปสองสามวัน วันนี้ใช้ได้แล้ว อะแฮ่ม!

ขอบคุณที่ระบายความอัดอั้นตันใจให้ฟังเจ้าค่ะ เวลาข้าพเจ้าแปลงานจะได้เพิ่มความระมัดระวังขึ้นอีกเท่าตัว

อย่างที่ข้าพเจ้าเคยเขียนเล่าให้ท่านฟังตั้งแต่ปีมะโว้ (ไม่รู้ท่านจำได้หรือเปล่า)
แค่ประโยคง่ายๆ ว่า I love you คนแปลต้องนั่งคิดแล้วเจ้าค่ะว่าควรจะใช้สรรพนามอะไรจึงจะเข้ากับเนื้อเรื่อง

ผมรักคุณ
ข้ารักเอ็ง
พี่รักน้อง
ข้ารักเจ้า
ฉันรักเธอ
ฯลฯ

ถ้าคนแปลถ่ายทอดได้แค่เนื้อหา แต่ไม่สามารถถ่ายทอดอารมณ์ ความรู้สึก ระดับภาษาให้ใกล้เคียงกับผู้ประพันธ์ได้ ก็ถือว่าแปลไม่ได้เรื่อง
(แต่ถ้าผู้ประพันธ์เขียนโดยใช้คำง่ายๆ แต่ผู้แปลดันแปลโดยใช้คำเลิศหรูเกินต้นฉบับ ก็ถือว่าแปลไม่ได้เรื่องเช่นกันเจ้าค่ะ)

เอาล่ะ ขอเปลี่ยนประเด็น

เมื่อวานเย็นข้าพเจ้าไปงานราหูอมจันทร์มาเจ้าค่ะ (ปีที่แล้วก็ไป แต่คงไม่ได้เล่าให้ท่านฟัง) เอาไว้มีเวลาจะโพสท์รูปให้ดูที่บ้านหนอนแล้วกันเจ้าค่ะ ในงานมีการประกาศรางวัลเรื่องสั้นกนกพงศ์ สงสมพันธุ์ มีนักเขียนทั้งรุ่นใหญ่ รุ่นเล็กมาร่วมเป็นสักขีพยานมากมาย

นอกจากนี้ยังมีการอ่านบทกวีโดยคุณไพวรินทร์ ขาวงาม คุณกฤช เหลือสมัย แลคุณเสรี ทัศนศิลป์

ท่านเจ้าสำนักของเราก็ไปร่วมเสวนาด้วยในหัวข้อ “หรือวรรณกรรมไทยไม่สั่นคลอนสังคม?”

สำหรับรายละเอียดงานข้าพเจ้าไม่ขอเล่าแล้วกัน เพราะเป็นปลาทอง ความจำสั้น ฮ่า ฮ่า ขอตัดไปตอนท้ายเลยแล้วกันเจ้าค่ะ ข้าพเจ้ามีโอกาสได้นั่งคุยกับนักเขียนที่ใช้นามปากกาว่า “ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน” จึงรู้สึกว่าโลกมันกล้ม กลม

พี่คนนี้ชื่อจริงคือ พินิจ นิลรัตน์ ใช้นามปากกาอยู่สามนามปากกา โดยเขียนคอลัมน์ให้กับหนังสือพิมพ์คมชัดลึก และเขียนบทความให้กับนิตยสารสกุลไทยกับขวัญเรือนเป็นครั้งคราวโดยใช้นามปากกาแตกต่างกันไป สำหรับนามปากกา “ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน” จะใช้เฉพาะเวลาเขียนบทกวี ลงในมติชนสุดสัปดาห์อยู่หลายครั้ง

ที่บอกว่าโลกกลม ก็เพราะนักเขียนท่านนี้เป็นชาวระโนดโดยกำเนิดเจ้าค่ะ อยู่บ้านช่อนฉา (คลองแดน) คิดว่าน่าจะเป็นรุ่นน้องท่านที่รามฯ ด้วย

พอพี่พินิจได้ยินข้าพเจ้าเล่าว่ามีเพื่อนคนหนึ่งใช้นามปากกาว่า”ธุลีดิน” และเป็นคนระโนดเหมือนกัน ถึงกับทำให้พี่พินิจหูผึ่งด้วยความสนใจ ซักข้าพเจ้าใหญ่ว่าท่านชื่อจริงนามสกุลจริงว่าอะไร เผื่อพี่พินิจจะเคยรู้จักกับท่าน

พี่พินิจเล่าว่าเคยเป็นประธานกลุ่มราม-ระโนดช่วงปี ๒๕๒๙-๒๕๓๐ เจ้าค่ะ
เค้าสนใจอยากคุยอยากรู้จักกับท่านมากกกกก เพราะเป็นคนระโนดเหมือนกัน ถึงกับให้เบอร์โทรศัพท์ข้าพเจ้าไว้ บอกว่าถ้าสอบถามข้อเท็จจริงจากท่านได้เมื่อไหร่ ให้ข้าพเจ้าโทรบอกเขาด้วย

เสียดายที่พี่พินิจทำงานอยู่กรุงเทพฯ ไม่อย่างนั้นคาดว่าท่านจะได้เพื่อนคุยถูกคอทีเดียว เพราะพี่พินิจให้เหตุผลในการใช้นามปากกา “ฝุ่นฟ้า ธุลีดิน” เหมือนกับท่านที่ใช้ “ธุลีดิน” ไม่มีผิดเพี้ยน

โม้มากไม่ได้ชักปวดหลัง แค่นี้ก่อนนะเจ้าคะ ช่วงอาทิตย์ก่อนข้าพเจ้าซ่ามากไปหน่อย คุยกับท่านในสวนฯ ยังไม่พอ ไม่เจียมสังขารเข้าไปทักทายเหล่าสหายที่บ้านหนอนอีก ผลคือหลังเดี้ยงเจ้าค่ะ จนป่านนี้ยังอาการยังไม่ทุเลา

แล้วคุยกันใหม่เจ้าค่ะ

ศิษย์ย่า

ฝนโปรยปรายสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านดิน

เมื่อวานข้าพเจ้ามีโอกาสได้เจอท่านอ้าย ทันทีที่เจอหน้า ข้าพเจ้ายิงคำถามทันที

“ศิษย์ทวดฝากถามมาว่า วิ่งร้อยเมตรอยู่หรือ?”

ศิษย์เหลนของท่านงุนงงไปพักใหญ่ ข้าพเจ้าไม่รอช้า โบยด้วยแส้ลงอาคมของท่านเจ้าสำนักทันที

“ใช้ชีวิตไม่สมดุล สุดโต่งเกินไป”

โดนหมักฮุกเข้าเต็มๆ ท่านอ้ายถึงกับนิ่งอึ้ง ก่อนจะตอบเสียงอ่อยว่า

“ฝากบอกศิษย์ทวดด้วยว่า ผมกำลังคลานอยู่”

ข้าพเจ้าไม่รอช้า ซ้ำที่ก้านคออีกครั้ง

“ถึงคลาน มันก็ต้องมีเดินหน้าบ้าง ชั้นว่าเธอนั่งหรือไม่ก็เดินถอยหลังมากกว่ามั้ง”

ข้าพเจ้าทำตามคำฝากฝังของท่านเรียบร้อยแล้ว แต่ถ้าศิษย์เหลนเป็นอะไรขึ้นมา ข้าพเจ้าขอยกความผิดนั้นให้ท่านแต่เพียงผู้เดียว ฮ่า ฮ่า

เรื่องงานราหูอมจันทร์ ข้าพเจ้าติดสอยห้อยตามพี่ที่ทำงานไปเจ้าค่ะ รายนั้นเขาเป็นหนอนหนังสือตัวจริง (ส่วนข้าพเจ้ายังแค่ดักแด้) ข้าพเจ้าจึงแอบเกาะหลังไปกับเขาด้วย เอาไว้พรุ่งนี้ถ้าว่างจะลงรูปให้ดูที่บ้านหนอนก็แล้วกันเจ้าค่ะ

ส่วนเมื่อวานข้าพเจ้าไปงาน “นักเขียน กวี ดนตรี ศิลปะ และห้องสมุด” ที่สวนลุมพินีมา (จึงถือโอกาสนัดเจอศิษย์เหลนกับป้าโคด้วย) ขลุกอยู่ที่นั่นตั้งแต่เที่ยงเจ้าค่ะ

ได้ดูหนัง In Love and War เป็นเรื่องราวชีวิตรักของ เออรเนสต์ เฮมิงเวย์ ในวัยหนุ่ม จากนั้นดู The old man and the Sea (เฒ่าผจญทะเล) ฉบับแอนิเมชั่น ประทับใจมากเจ้าค่ะ เหมือนดูภาพสีน้ำ สวยจริงๆ

หลังจากพักดื่มกาแฟคลายง่วง ก็กลับมาฟังการสนทนา “แรงบันดาลใจสร้างสรรค์จาก เพลง หนัง และหนังสือ” โดย เวียง-วชิระ บัวสนธ์ ตามด้วยวรรณกรรมบนแผ่นฟิลม์ Don Quixote (สู่ฝันอันยิ่งใหญ่) สนุกดีเจ้าค่ะ สงสัยต้องหาหนังสือมาอ่าน จะได้รู้ว่าระหว่างอ่านหนังสือกับดูหนัง อันไหนสนุกกว่ากัน

พอหกโมงเย็นพวกเราย้ายก้นออกไปนั่งฟังลำนำกวีซีไรท์ “ขี่ม้าก้านกล้วยกลับไปเยี่ยมวัยเยาว์” โดย ไพวรินทร์ ขาวงาม และเรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ ที่ด้านนอกห้องสมุด ปิดท้ายด้วยดนตรีจาก ศุ บุญเลี้ยง และ บรรณ สุวรรณโณชิน เจ้าค่ะ

เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาข้าพเจ้าจึงใช้ชีวิตด้วยความอิ่มเอม
เสียดายท่านกับคุณอัมโปะอยู่ไกล ไม่อย่างนั้นจะชวนมาด้วยกัน

อ้อ..คุณอัมโปะฝากบอกท่านว่า คงหายหน้าหายตาไปสักระยะ ต้องอยู่ดูแลศรีภรรยาที่จะผ่าตัดซีสในช่องท้องช่วงปลายเดือนนี้เจ้าค่ะ

ราตรีสวัสดิ์

ศิษย์ย่ามหาประลัย